СИТЕ ВЕРНИЦИ МОРА ДА ЗНААТ ЗА ОВОЈ ГОЛЕМ ГРЕВ: Во никој случај, апсолутно не правете го ова

СИТЕ ВЕРНИЦИ МОРА ДА ЗНААТ ЗА ОВОЈ ГОЛЕМ ГРЕВ: Во никој случај, апсолутно не правете го ова

Должност на верниците е да се сеќаваат на покојниците во молитвите, да се молат на Бога за упокојување на нивните души, да запалат свеќи за нив, да одржуваат панихида и помен, да подигаат споменици како обележувачи на гробовите и да ги чуваат нивните гробови во пристојна и уредна состојба.

Се чини дека ниту еден народ нема толку невнимателен однос кон гробовите на своите роднини како нас. Од една страна, таа негрижа е апсолутно запоставување на гробните места, што вклучува нивно необележување и неодржување.

Од друга страна тоа оди во друга крајност. На гробишта се поставуваат скапи споменици, капели од новокомпонирана архитектура, кои повеќе личат на викендички со се што има во домот – фрижидери, телевизори, кревети…

Споменикот треба да биде скромен со христијански симбол во форма на крст. Многу е поважно да се сеќаваме на нашите мртви. Што се однесува до ставот на црквата во однос на погребот и погребот на покојникот, најважно за црквата е житото, виното и самиот чин на погребот.

Погребот е молитва во која свештеникот се моли за упокојување на душата на покојникот и за простување на неговите гревови што ги направил како човек во својот живот. Спомен обележјата што се прават од дома до гробиштата се исто така важни, бидејќи спомен-обележјето е и молитва.

Меѓутоа многу непотребни и штетни обичаи се поврзуваат со погребот, кои честопати дури и противречат на учењето на црквата. Едно од нив е купување венци за погребот, а потоа давање разни подароци на секој што присуствува на погребот.

Вообичаено станало и големото и обилно подготвување храна и пијалоци за погреби, па се случува кога гостите јадат и пијат, погребот да се претвори во гозба. Тоа е неприфатлив грев кон покојникот и неговите роднини.

Во некои делови, кога луѓето доаѓаат од гробиштата, чекаат во дворот каде што сите си ги мијат рацете, земаат јаглен од жарот, го преместуваат во рацете и го фрлаат преку себе. Тоа остана од времето кога во Србија дивееја заразните болести, а денес не е потребно тоа да се прави.

Со четириесетдневното чествување се поврзуваат и бројни обичаи, меѓу кои е и колењето на „душевниот браник“. Не припаѓа на црковните и верските обичаи, како и на гозбите организирани по повод панихидата.