ТАГА ДО НЕБОТО:БАБАТА го молела докторот да ѝ напише дека е МРТВА за да може уште еднаш да го види синот

ТАГА ДО НЕБОТО:БАБАТА го молела докторот да ѝ напише дека е МРТВА за да може уште еднаш да го види синот
„Дали сакаш да ти пишам дека си болна? „Јок. Пиши ми дека умрев,ти се молам како на Господ“.

Јован Дучиќ рече дека најголемата несреќа е да се биде стар, болен и сиромашен во исто време. Писмо од доктор што се појави во Политика зборува токму за тоа.

„Еден викенд бев во Сопоќани, на мојот имот. Доаѓа жена од селото која изгледа застрашувачки: полуслепа, стара, цела на потпетици, цела изгребана од трње, запуштена. Таа ми приоѓа со зашеметено одење многу блиску. со искривен јазол стожер, долго се загледа во мене и без да каже збор, како да проверува дали може да ме види, одеднаш праша:

“Дали си добро”? Јас потврдив. Ти се молам како на Бога да ми пишете дека умрев“. Не разбирам што ми зборува, мислам дека неправилно се изразила, дека сакала да каже нешто друго.

Прашувам: Сакаш ли да ти пишам дека си болна? „Не. Пиши ми дека умрев, ти се молам како на Бог“. „Можам да ти пишам, бабо, само ако си болна, ништо друго не пишувам, тоа го пишува во локалната канцеларија.

„Тоа не ми вреди ништо. Ве молам пишете ми дека умрев, за да го испратам син ми да дојде да ме види уште еднаш пред да умрам“.
Знам од каде е, поминала пеш низ трње околу четири километри, полуслепа, а по пат трњето ја изгребало, рацете и лицето и крварат. Ја разбирам тежината на нејзиното барање, нејзината молба е тешка кон Бога, последна желба на умирање, самата нејзина појава има стресно влијание врз мене, а нејзината молба ме замрзна, мојот светли ден се затемни. Ја разбирам, но не можам да и помогнам.

„Бабо, ќе ти пишам дека си тешко болна, на работ на смртта, па прати го на синот, тој сигурно ќе дојде. „Не ми вреди ништо, само пиши му дека сум мртва, те молам. И објаснувам дека не смеам да го пишувам тоа.
Замина плачејќи без глас, не сум сигурен дека се вратила жива дома.
Тој стрес е со мене и денес. Одамна не сум бил во Сопоќане. Никогаш во животот не сум доживеал нешто потажно. Сум бил на погреби. Тие се прослава во однос на огромната тага на слабата, стара и слепа мајка. (Мислам дека читателот ќе разбере дека јас сум доктор по професија и затоа ме бараше старицата.)

Вакви и слични трагедии, познати и непознати, има безброј во српското село Рашка, каде што само оние кои немале сила да заминат и да ја чекаат смртта како спас од бедата што им ја предизвикува животот.Некои едвај чекаат да умрат природна смрт и тие сами си го одземаат животот. И после смртта страдаат тие несреќници, затоа што црквата нема да им го чита погребот.

Останатите роднини молат, бараат медицинска документација за да се покаже на црквата дека нивните покојници се психички растроени за црквата да ги удостои со погреб. И дали е можно да се остане психички невознемирен во такви тешки услови за живот? Старите луѓе во селото се сите депресивни, бидејќи живеат во невозможни услови.

Тоа не е село, туку живеалиште на мртвите. Ако останат старецот и бабата, некако се уште се живи. Баба меси леб и ја молзи единствената крава, а многумина не молзат ниту една крава. Но, кога баба умира, дедо буквално гладува. Исцрпен, напуштен од сите, не може да ја обработува земјата, а леб нема каде да купи, не знае да меси.

Не толку ретко се случува дедото да се обеси набргу по смртта на бабата. Од голема почит кон баба му, многу сака да ги изврши сите погребни обичаи, но не може да издржи и пред смртта на баба си си го одзема животот. Се случува да нема кој да го ископа гробот на покојникот, па попот го ископа гробот и сам го закопа, како што беше случајот во српското село Селац кај Нови Пазар.

Ќе поминеш цели села, а кучиња нема да слушаш како лаат. Кучињата никој не ги чува, затоа што немаат што да се грижат, ниту што да ги хранат, или во селото нема повеќе луѓе или кучиња. Најчесто имаат само кокошки. Лисици и волци шетаат низ селото среде бел ден и без страв зјапаат во стари луѓе, како да проверуваат колку живот останал во нив. Среде бел ден нивните лисици ги собираат кокошки. Срните се речиси питоми, можете да ги видите секојдневно како мирно пасат до нечија куќа.

Па, тоа е само дел од трагедијата на српското село. Никој не ја гледа оваа трагедија и никого не засега. Некој ќе рече дека претерав. Напротив, ова е само мал дел од вистината, а огромен дел од неа е невиден. Српското село е сцена на лични трагедии.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *