ТРАДИЦИЈА КОЈА ЦРКВАТА ЈА ЗАБРАНУВА Овие обичаи кон мртвите сите ги почитуваат, но всушност се сосема погрешни

ТРАДИЦИЈА КОЈА ЦРКВАТА ЈА ЗАБРАНУВА Овие обичаи кон мртвите сите ги почитуваат, но всушност се сосема погрешни.
Во денешно време често се случува на православните гробишта да се вршат излишни обичаи, непознати во античко време, како знак на некој нов, модерен тренд.

Христијанската должност налага да се сеќаваме на нашите покојници во молитви, да се молиме на Бога за покој на нивните души, да запалиме свеќи за нив, да одржуваме помен и спомени, да им подигаме споменици како обележувачи на нивните гробови и да ги чуваме нивните гробови во пристојна и уредна состојба. Сето тоа е во рамките на црковниот канон.
Се чини дека ниту еден народ нема толку невнимателен однос кон гробовите на своите роднини како Србите. Од една страна, таа негрижа е апсолутно запоставување на гробните места, што вклучува нивно необележување и неодржување.
Споменици кои личат на викендички со шпорети и кревети

Од друга страна, во некои делови на Србија тоа оди во друга крајност. На гробиштата се подигнати скапи споменици, капели од новокомпонирана архитектура, кои повеќе личат на викендички со се што има во домот – фрижидери, телевизори, кревети. Ова е страшен обичај кој црквата не го одобрува!
Споменикот треба да биде скромен со христијански симбол во форма на крст. Многу е поважно да се сеќаваме на нашите починати во молитви, и да правиме добри дела за упокојување на нивните души помагајќи им на сиромашните, донирање во цркви, болници, домови за запуштени деца и други хуманитарни институции.
Што се однесува до ставот на црквата во однос на погребот и погребот на покојникот, најважно за црквата е житото, виното и самиот чин на погребот.

Погребот е молитва во која свештеникот се моли за упокојување на душата на покојникот и за простување на неговите гревови што ги направил како човек во својот живот. Спомен обележјата што се прават од дома до гробиштата се исто така важни, бидејќи спомен-обележјето е и молитва.
Меѓутоа, во некои делови на Србија, многу непотребни и штетни обичаи се поврзуваат со погребот, кои честопати дури и противречат на учењето на црквата. Тешко е да се менуваат таквите обичаи кај народот, особено оние кои се присутни со векови, но во последно време се воведени нови обичаи кои лесно се менуваат.
Венци и подароци за сите присутни на погребот
Едно од нив е купување венци за погребот, а потоа давање разни подароци на секој што присуствува на погребот. И двете бараат големи расходи, а тоа е сосема излишно.
Многу подобро би било парите за купување на венците да му се дадат на домаќинот или на таа куќа, што добро би дошло при покривање на трошоците за погреб.

Вообичаено било и за погребите да се подготвува голема и изобилна храна и пијалоци, па се случува, кога гостите јадат и пијат, погребот да премине во гозба, а учесниците во пијана состојба да почнат да се однесуваат неправилно и непримерно. Тоа е неприфатлив грев кон покојникот и неговите роднини.
Сите сериозни и побожни луѓе во српската нација треба да се борат против ваквите појави. Ќе го споменеме и обичајот во некои краишта на Србија, кога луѓето доаѓаат од гробиштата, да чекаат во дворот каде што сите мијат раце, земаат јаглен од јагленот, па го преместуваат во раце и го фрлаат преку себе.
Ова е останато од времето кога во Србија дивееја заразните болести и на овој начин се вршеше дезинфекција по налог на граѓанските власти, пишува spc-altena.de.
Денеска тоа не е задолжително. Добро е само да се подготви вода и пешкир ако нема чешма или бања за луѓето да ги мијат рацете, што е основа на хигиената.
Колење говеда за 40 дена

Со четириесетдневното чествување се поврзуваат и бројни обичаи, меѓу кои е и колењето на „душевниот браник“. Не припаѓа на црковните и верските обичаи.
Според тие обичаи, единствената цел на колењето може да се подведе и оправда е да се нахранат сиромашните, како добро дело за упокојување на душата на покојникот. Се друго е чист пагански, нецрковен обичај поврзан со жртвување.
По шест месеци или една година може да се изврши и молитва или панихида за покојникот.

Потоа, како и на четириесеттиот ден, се подготвува жито кое го осветува свештеникот, луѓето излегуваат на гробиштата, се палат свеќи и се разгорува гробот. Панихидите може да се одржуваат почесто, а гозбите во тие прилики не се ниту црковни обичаи.