Исповедта на калуѓерка за чудото на Пресвета Богородица ќе го расплаче секој верник

Една калуѓерка, поради нејзината голема побожност и љубов кон Богородица, имала единствена задача во манастирот, а тоа било секое утро со свежо цвеќе да ја украсува иконата на Пресвета Богородица. Тоа беше најголема чест за монах.
Исповедта на калуѓерка за чудото на Пресвета Богородица ќе го расплаче секој верник

Сите се восхитуваа на оваа жена, таа беше некорумпирана, срамежлива, едноставна и мирна. Меѓутоа, како што обично се случува, кога имало најмалку можности и кога најмалку се очекувало, непријателот почнал толку силно и прецизно да ги напаѓа оние доблести, поради кои Богородица најмногу ја сакала.

Еден чувар постојано чистел околу црквата и често зборувал со неа. Наскоро оваа калуѓерка му се зближила. Колку нивната врска станала силна говори тоа што таа поради тој човек ја соблекла мантијата и тајно напуштајќи го манастирот, отишла со него на свет!

Недолго потоа, паднатата калуѓерка се разбудила од состојба на духовно лудило. Страстите исчезнаа како снегулка на дланка, а ѓаволот ја постигна својата цел. Додека таа го сфати тоа, веќе беше доцна.

Покајанието бараше натчовечка сила. Времето не можело да се врати назад, па решила да го трпи сопругот. Тој не бил добар со неа, а со текот на времето нејзиниот живот се претворил во мачење. Таа веќе немаше сила да живее и не сакаше да го напушти овој свет без покајание.

Неколку години подоцна, тој човек го напушти овој свет. Калуѓерката конечно можела повторно да оди и да го види манастирот во кој ги поминала најблажените денови од својот живот.

Таа веќе го немаше тоа благочестиво лице, туку само измачено, сериозно и непокриено лице, а тоа го искористи за незабележано да влезе во манастирот. На влезот, таа препозна една од сестрите и зборуваше со неа. Медицинската сестра, се разбира, не ја препознала. Сакаше да види дали и колку и судат сестрите.

Извинете, знаете ли каде е калуѓерката… (таа го кажа своето име) и што се случи со неа?
Да, секако – одговорила сестрата. – Ене го во капелата.

Калуѓерката застана.
Не разбираш, прашувам за еден што бил овде пред десет години и ја украсил иконата на Богородица со рози. Медицинската сестра исто така чудно ја погледна.
– Па, да, тоа го прави и до ден денес. Нашата добра сестра…еве ја, ја украсува иконата на Богородица – и одговори таа.

Збунета од одговорот што најмалку го очекуваше, калуѓерката збунета го премина прагот на црквата. Внатре, во тишината и осаменоста, всушност ја забележала калуѓерката која ја украсувала иконата со рози и се приближила. Калуѓерката се сврте. Тоа беше Богородица. Ја соблече мантијата и и ја даде:

– Еве, ќерко, облечи ја мантијата и не греши повеќе – ѝ проговори Богородица.
Калуѓерката од страв паднала на подот и заплакала. Таа не можеше да ја крене главата од срам, но Пресвета Богородица веќе замина. Пред неа стоеше само нејзината икона украсена со рози. Богородица, милосрдна и сочувствителна, сиве овие години ја извршуваше должноста калуѓерка да го прикрие својот грев и да не ги навреди другите сестри.

Калуѓерката неутешно се покаја со бескрајни солзи и почувствува неизмерен срам. Единствено што ја тешеше беше неизмерната љубов кон Богородица. Таа му се исповеда на свештеникот на манастирот и го замоли да објави сè по нејзината смрт. Набргу потоа таа го напушти овој свет.