ЌЕРКАТА МУ УМРЕ ВО РАЦЕ А ПОТОА СЕ СЛУЧИ ЧУДО: Ова е православен свештеник кој има 18 деца!

ЌЕРКАТА МУ УМРЕ ВО РАЦЕ А ПОТОА СЕ СЛУЧИ ЧУДО: Ова е православен свештеник кој има 18 деца!
Ќерка ми почна да се гуши во моите раце. Силно мавтала со рацете и нозете, здивот и престанал и починала. Откако престана да дише, го замолив Бога да ја врати во живот и дадов завет дека ќе ги вложам сите мои напори за изградба на храмот – вели отец Јован Осјак.

Отец Јован Осјак ги надмина сите можни и невозможни планови во однос на градење куќи, садење дрвја и раѓање деца.
Кога му изгоре првата куќа, кога беше татко на пет деца, не можеше да замисли дека ќе стане свештеник и ќе изгради десетици куќи и згради од темел, четири цркви, епархиска семинарија и неделно училиште. како и тоа што покрај осумнаесетте убави, добри, интелигентни и љубопитни деца, таткото Надежда и тој ќе имаат деветнаесет внуци, од кои осум ќе го носат името на нивниот дедо – Иван, а три внуки по нивната баба – Надежда.

На празникот на храмот Света Троица во Ростов на Дон, протоереј Јован Осјак ја прослави 25-годишнината од неговото свештенички ракополагање.

Оче Јован, како ја запозна Попадија?
– Кога ја запознав, бев војник. Служев како посредник во военото разузнавање. Имаше три девојки. Еден од нив беше толку скромен. Зборував со неа и се плашев да не ја изгубам. Прво сфатив колку е убава одвнатре, а подоцна на ред дојде целата нејзина друга убавина.Ми се допадна нејзината скромност, мистерија, строгост и посветеност на срцето. Моите колеги еднаш ми кажаа како Надја, кога се враќав од одмор, ме чекаше цел ден на автобуската станица на жешкото сонце, плашејќи се да не го пропушти мојот автобус. Најскапата работа е душата, т.е. она што нè води во вечноста.
Попадија правилно разбира дека треба да се тргне од душата и да се воспостави ред во главата. Тогаш сè друго само ќе си дојде на свое место и ќе има ред насекаде.

Имате многу деца и многу награди. И дали имаше многу искушенија?
– Нашето семејство преживеа три пожари, кога сè изгоре до темел. Моравме да ги обновиме куќите три пати. Така Господ нѐ челичи со надминување на неволјите и искушенијата. Сега живееме во удобна куќа што ја поседуваме.

Неодамна, илјадници Руси загинаа во пожари. Каде живееше додека не дојде помошта?
– Живеевме во складиште. Двете помали деца беа на интензивна нега, а останатите ги испративме кај роднините. Куќата изгорела, но оставата останала недопрена. Навечер, кога јас и жена ми легнавме, стаорци не прегазуваа. Знаевме да се завиткаме цврсто во јорган и да ги истресеме стаорците. Беше многу страшно и непријатно, но немавме избор. Што би можеле да направиме?Поминавме низ многу. Тоа беше во пресрет на зимата 1989 година. Се случи на мајка ми да и се слоши и буквално на еден час отидовме кај неа да и земеме лекови. За тоа време децата нашле кибритчиња и поради нивната несовесност ја запалиле куќата.

Кога избувнал пожар во куќата, пет деца се нашле среде разјарениот пламен. Да не беше сосетката Ана Новичка… Го скрши прозорецот и си го ризикуваше животот за да ги спаси нашите деца. Лекарите рекоа дека помалите деца нема да го видат утрото. Во 3 часот наутро сите станавме на молитва:
– „Господи, спаси ги децата, да пораснат во доброверни луѓе!“: И утрото дознавме дека се случи чудо токму за време на нашата молитва: од белите дробови на синовите почна да се лупи слој саѓи. А следниот ден уште една неволја: смртта на мајка ми. Најстрашното нешто е да изгубиш сакана мајка. Пред тоа ја преживеав смртта на мојот неизмерно сакан татко, а сега се збогував со мајка ми.

А која беше вашата професија?
– Пред брак и за време на воениот рок се обучував како чевлар, механичар, возач, фризер и радиомеханичар. Сето ова ми донесе корист во мојот живот. Кога Попадија и јас го започнавме животот, јас бев обично момче, олтар момче во катедрална црква. На 25 години веќе имав пет деца. Беше тешко, но интересно. Кога децата почнаа да се раѓаат едно по друго, купивме помала куќа. Ја обработувавме земјата, работевме напорно, одгледувавме цвеќиња и плодови за продажба и ловевме риби.

Имавме папагали во куќата. Освен папагали, одгледувавме и порове (африкански порове).
Станува збор за животно со скапо крзно, хибрид на хрчак и визон. Луѓето дојдоа кај нас и ги купија. Што има да се каже? Тогаш бевме млади, сигурни, добро заработувавме, а според нашите стандарди имаше доволно пари. Нашиот живот беше уреден на многу убав начин. Изгледаше како веќе ништо да не е потребно, само ни недостигаше интелигенција.
– Најинтересно е што ден пред пожарот излегов во градината и реков: „Господи, те молам помогни ми, научи ме да градам“. Имам пари, се роди петто дете, а нема каде да го ставиме. Не знам како да направам соба, немам искуство, а ми недостига интелигенција“.

Два дена подоцна куќата изгорела до темел. Го побарав и веднаш го добив. Само треба да го преживеете. Веднаш разбрав дека Господ ме слушна и ни помага, ни дава искуство и разбирање низ некакво искушение. Но, фала богу, сите деца останаа живи и здрави. Потоа молев уште еднаш – и го добив она што го барав. И сè мораше да се направи на тој начин.
За среќа, кога ни гореа куќите, мојата единствена вистинска пријателка, која многу ја сакам, беше мајка ми. И сестра ми имаше несреќа. Сите заедно станавме на нозе. Нејзината стара куќа изгорела, а новата се покажала десет пати подобра. Бог ни дава некои искушенија, но ни дава и сила и помош да се бориме со нив.

Имаше ли чуда во вашето семејство?
– Веќе кажав дека се уверивме во моќта на Божјата Промисла уште по првиот пожар, кога нашите две помали деца можеа да починат на интензивна нега, но јас и Попадија се помоливме, а децата преживеаја. Во една прилика, одговорниот епископ ми предложи да ја основам парохијата Света Троица.

По разговорот со митрополитот, кој ме послуша, но не го прифати моето одбивање и ми даде три дена да размислам, состојбата на нашата тешко болна ќерка Јелена се влоши и следното утро таа почна да се гуши. Ја носев во раце, бидејќи Попадија веќе ја изгуби силата, борејќи се за живот седум месеци.

Ќерка ми почна да се гуши во моите раце. Силно мавтала со рацете и нозете, здивот и престанал и починала. Откако престана да дише, го замолив Бог да ја врати во живот и ветив дека ќе ги вложам сите мои напори за изградба на храмот. А Попадија се заколна дека ако оживее нејзината ќерка, ќе пее во црковниот хор. И веднаш потоа дојдов до идеја да и ја дувнам устата на ќерка ми.Кога го направив тоа, нејзиното дишење почна да се враќа набрзина. Сега храмовите се изградени, а нашата ќерка стана свештеник и диригент на хорот, а со сопругот има три деца. Нивниот прв син го доби името Иван, во знак на благодарност кон Бога.

Како успеа да ја спасиш љубовта и покрај сите твои неволји?
– Животот е толку краток. Не можам да се сетам на многу моменти веднаш. Кога ќе седнеме на маса, имаме многу интересни и долги разговори со децата. Ни се чини дека сè што беше некако прелета. Во нашата меморија останува само убавото, а сета непријатност е зад нас. Слава на Бога за сè! Имаше многу искушенија, но благодарение на сите неволји низ кои поминавме, се вративме на нозе, а нашите деца станаа посилни.

Кажете ни за вашите деца.
– Имаме вкупно 8 момчиња (Иван, Алексеј, Евгеније, Александар, Владимир, Григорије, Сергеј и Серафим) и 10 девојчиња (Олга, Јелена, Марија, Татјана, Ана, Надежда, Евдокија, Дарија, Ксенија, кои трагично ги загубија нејзиниот живот и Анастасија). Постарите деца се веќе обезбедени образовани луѓе. Иван е претприемач. Алексеј и Евгеније го завршуваат третиот факултет: дипломирале на Ставрополската теолошка семинарија, Факултетот на кавкаските народи и Петербуршката теолошка академија. Двајца зетови се свештеници, а еден син е ѓакон. Фала му на Бога, главно се е во ред.

Сега многумина се плашат да имаат многудетни семејства и планираат да имаат деца.
– Не треба да се плашите. Проблемот е што мажот се плаши и планира семејство. Тоа е несреќа. И самиот знаеш дека најважното нешто, пред да сакаш да основаш семејство, е да измериш илјада пати и да пресечеш еднаш. Многу е важно да му пристапите одговорно. Ако мажот решил да се ожени со својата жена, треба да разбере дека тоа е доживотно.

„Ако тоа не го разбрал, ако уште се двоуми дали да се омажи или не, тогаш не треба ни да го прави тоа, т.е. подобро е да не се жени. А жената ако е во дилема не треба да се мажи за да не направи голема грешка. И ако и двајцата сфатија дека до нивната смрт се подготвени да живеат во заедница и да преживеат, тогаш треба да создадат семејство. А што се однесува до планирањето на семејството…

Не смее да се планира! Децата се Божји дар. Ако дечко и девојка се сакале, и ако Господ им дозволил да зачнат и да имаат дете, тоа е најдоброто нешто во животот. Најдоброто дете е она што ќе се роди.